به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از ادارهکل روابط عمومی و امور بینالملل کانون، گردهمایی «کودک، کتاب، جامعه» با موضوع دریاچه ارومیه و لزوم حفظ منابع آبی، عصر پنجشنبه دوم دیماه 1395 در تبریز برگزار شد. بخشی از این گردهمایی به دیدار نویسندگان کتابهای کودک و نوجوان با مسئولان محیط زیست اختصاص داشت.
در بخشی از این برنامه دکتر مصطفی قنبری، رئیس خانه کشاورز استان آذربایجان شرقی و موسس انجمن نجات دریاچه ارومیه به بیان نکتههایی برای آگاهی هرچه بیشتر نویسندگان و شاعران پرداخت.
وی با ابراز تاسف از عدم توجه دولت گذشته به مساله دریاچه ارومیه به بیان نکتههایی قابل عنوان برای کودکان و نوجوانان پرداخت و گفت: در دهه 80 هنگامی که به جلسههای هیات دولت میرفتم، درخواست کردم تا نقشهای توپوگرافی از دریاچه در اختیار ما قرار بگیرد. متاسفانه چنین نقشهای در هیچکدام از وزارتخانههای مربوطه وجود نداشت و به همین دلیل حالا با گذشت چندین سال همچنان تصور میکنم آموزش جغرافیای این دریاچه مهم است و باید چنین نکتهای به بچههایمان آموزش داده شود و خود ما این وظیفه را بهصورت شخصی برعهده بگیریم.
قنبری حراست از فرهنگ این حوزه را نیز مهم دانست و افزود: حراست از فرهنگ این حوزه مهم است که در زیرمجموعه آن تمامی اقشار جای دارند، لذا کودکان و نوجوانان نیز بخشی از آن محسوب میشوند. البته در خانههای فرهنگ رژیم گذشته و مهدکودکهای فعلی حرکتهایی دیده شده و میشود اما کافی نبوده و نیست.
رئیس خانه کشاورز استان آذربایجان شرقی توجه به اشتغال نوجوانان در این حوزه جغرافیایی و نادیده گرفته شدن هنرهای روستایی را یک نوع آسیب خواند و از نویسندگان کودک و نوجوان خواست تا به آن بپردازند.
وی صحبتهای خود را اینچنین ادامه داد: تنوع زیستی این دریاچه نیز مهم است و ضروری است که به تصویر و قلم کشیده شود. متاسفانه وزارت بهداشت در یک سال اخیر وارد این حوزه شده، اما بیماریها و عدم بهداشت کافی اتفاقی است که در طی این چند سال رخ داده است. کاهش تولیدات کشاورزی و سرد شدن بیش از حد هوا در زمستان و همچنین گرمای 44 درجهای فصل تابستان همگی به دریاچه ارومیه وابسته است.
موسس انجمن نجات دریاچه ارومیهدر پایان سخنان خود از کاروان کتاب که شامل 50 نویسنده کودک و نوجوان و روزنامهنگاران این حوزه بود خواست تا در داستانها و مطالب خود به حقوق مالکیت کودکان و نوجوانانی بپردازند که توان تولیدات روستایی را از دست دادهاند و مجبور به ترک خانههایشان به خاطر این خشکسالی شدهاند و مهاجرت را ترجیح دادهاند.